William doet inkopen bij Khalil Mamoon in Egypte

Mijn naam is William. Ik ben een jongeman van 32 jaar en ik werk nu vijf jaar in het magazijn van Shishahut.nl Mijn taken bestaan voornamelijk uit goederen inklaren, orders picken, bestellingen controleren, inkopen en inpakken. Ook het verwerken van retouren en de voorraadbeheer behoren tot mijn takenpakket. Vóórdat ik op de vacature als magazijnmedewerker solliciteerde, heb ik nog heel wat baantjes gehad. Het waren allemaal tijdelijke baantjes via een uitzendbureau. Ik vond die afwisseling leuk, heb veel geleerd ook. Maar op een gegeven moment begon me dat op te breken. En hoewel ik in die tijd nog nooit een vaste baan en vaste collega’s om me heen had gehad, begon ik daar op de een of andere manier wel steeds meer naar te verlangen.

Als kind was ik niet zo’n lieverdje. Ik was vaker niet, dan wel op school. Rookte mijn eerste jointje al op m’n twaalfde en ook drank en drugs waren voor mij in die tijd geen uitzondering. Dat veranderde toen ik mijn huidige vrouw leerde kennen. Ik was toen een jaar of negentien. Deze vrouw had een weergaloze goede invloed op mij. Zonder enige moeite heb ik de alcohol en drugs aan de kant gezet. Heb ik mijn opleiding weer opgepakt en mijn diploma’s gehaald.

Het enige wat ik nu af en toe nog eens doe is een sigaretje opsteken of een waterpijp roken. Het is voor mij even een moment voor mijzelf. Een moment van ontspanning en rust na een drukke werkdag. En zolang ik het alleen bij het roken waterpijptabak houd, heeft mijn vrouw daar niet zoveel op tegen. Natuurlijk heb ik haar wel eens gevraagd om gezellig met mij een waterpijp te roken. Maar mijn vrouw is daar niet echt het type voor. Ze heeft wel eens een hijsje genomen om het te proberen. Maar ze vind het gewoon helemaal niks.

In het verleden heb ik een tijdje bij Postnl gewerkt als pakketchauffeur, ik heb aan machines in fabrieken gestaan, heb nog een tijdje in de horeca gewerkt, maar vond mijn baantjes als inpakker/magazijnmedewerker altijd het leukste. Voor mij stond dus vast dat mijn toekomstige baan zich in het magazijn zou afspelen. Op advies van een vriend ben ik eens op vacaturesites van Monsterboard en Indeed gaan kijken. En je zult, nu ik je een kijkje in mijn verleden heb gegeven, waarschijnlijk niet raar opkijken als ik je vertel dat mijn oog direct op de openstaande vacature van Shishahut viel.

Maar even zonder gekheid. Niet alleen het product, de waterpijp, sprak mij hierin aan. Ook de werkzaamheden, de werktijden en locatie pasten precies in mijn straatje. Ik heb dus meteen maar de stoute schoenen aangetrokken. Heb internet geraadpleegd en ben mij eens gaan verdiepen in het leed dat sollicitatiebrieven schrijven heet. Ik noem het leed, want hoewel schrijven één van mijn grootste hobby’s is, is een zakelijke brief schrijven wel even hele andere koek. Maargoed, ik heb mijn ziel en zaligheid erin verwoord en dat resulteerde in een uitnodiging voor een gesprek.

Dat gesprek, ik weet het nog goed, verliep heel gemoedelijk. Het voelde goed voor mij en dat bleek wederzijds. Ik had mijn draai binnen dit bedrijf binnen no time gevonden en dat ik het vandaag de dag nog steeds naar mijn zin heb blijkt wel uit het feit dat ik hier inmiddels alweer 5 jaar werk!

 Een mooie verrassing…
Sinds ik bij Shishahut werk is mijn liefde voor waterpijpen alleen maar gegroeid. Voorheen was ik alleen maar geïnteresseerd in het roken zelf, regelmatig was ik aan het experimenteren hoe je de dikste rookwolken kon maken. Tegenwoordig kijk ik naar de waterpijp als geheel. Naar zijn uitstraling, naar de kwaliteit, naar de manier hoe hij is gemaakt. Wat ik persoonlijk heel mooi vind zijn de handgemaakte waterpijpen van Khalil Mamoon. Men gebruikt hierbij vandaag de dag nog steeds traditionele methoden van metaal bewerken. Moet je indenken hoeveel handelingen er nodig zijn om een Khalil Mamoon waterpijp te maken! Ik ben helaas niet in de fabriek zelf geweest maar ik kan me er wel iets bij voorstellen. Te beginnen bij de waterpijpvaas. Deze wordt in een glasblazerij gemaakt en vervolgens beschilderd. De metalen schacht wordt door één of meerdere personen geslepen, stukjes worden eraan vast gelast, er wordt geschuurd, gelakt en er worden symbolen, lijnen, Arabische tekens of tekens in het metaal gegraveerd. Ook de as schaal wordt op deze manier bewerkt. De van klei gemaakte tabakskop wordt geglazuurd en de met stof bekleedde waterpijpslang wordt ook handmatig bewerkt.

Het authentieke voel je als je een waterpijp van Khalil in je handen hebt. Een oneffenheidje in het laswerk? Daar moet je geen punt van maken. Een ietwat scheve rand van de vaas? Dat kan gebeuren, het is immers handwerk en van Egyptenaren moet je geen perfectie verwachten. Het is misschien wel juist deze oneffenheidjes dat de waterpijp zo mooi maakt. En er is nog een heel belangrijke reden waarom mensen zo graag voor dit merk gaan. Khalil Mamoon rookt namelijk als een baas! Ik ken geen waterpijp die beter rookt als deze traditionele shisha!

Het bestellen van waterpijpen werd voorheen altijd door mijn collega gedaan. Hij was immers inkoopmedewerker en had als geen ander verstand van zaken doen. Het kreeg vorig jaar echter een andere functie binnen het bedrijf aangeboden. Mij werd gevraagd of ik de inkoop op mij wilde nemen. En dat leek mij natuurlijk een geweldige uitdaging!

Mijn collega heeft mij een aantal weken onder zijn hoede genomen. Hij liet mij zien wie de leveranciers en distributeurs van Aladin, Al Fakher, Amy deluxe, 4 Stars, Khalil Mamoon en MOB hookah’s zijn. De leveranciers van Aladin, Amy en 4Stars zitten in Duitsland, MOB in de USA en de fabriek van Khalil Mamoon bevindt zich in Egypte. De Europese merken zijn gemakkelijk te bestellen. De merken die zich buiten Europa bevinden, dat gaat wat lastiger. En de merken uit het Midden Oosten. Tja wat zal ik daar over zeggen…

De voorraad Khalil Mamoon waterpijpen begon inmiddels behoorlijk te slinken en het werd tijd om een hele zeecontainer shisha’s uit Egypte te bestellen. Telefonisch of via email, die ervaring had ons geleerd dat er nogal wat communicatieproblemen waren, zelfs met onze Arabisch sprekende collega. We hebben toen uiteindelijk onze container wel ontvangen. Maar ontvingen niet helemaal de combinaties waarnaar wij gevraagd hadden. Daarom stelde mijn leidinggevende voor om samen met mijn Syrische collega Tawfik naar Egypte te gaan om daar een nieuwe collectie waterpijpen en accessoires te bestellen.

Ik was totaal overrompeld, ik William werd gewoon gevraagd om even naar Egypte te vliegen om daar een collectie shisha’s te bestellen. Ik, de jongen die in zijn 32 levensjaren nog nooit verder dan Duitsland en België was gekomen. Niet omdat ik geen interesse in andere landen had, maar door de eenvoudige reden dat ik daar mijn budget niet voor (over) had. Ik ben meer het type dat zijn geld uitgeeft aan uiteten gaan, gezellig wat drinken met vrienden, een bioscoopje pakt of een dagje naar een pretpark of dierentuin gaat. Nu kreeg ik de kans om een echt Arabisch land te bewonderen. Het land van de piramides, van de prachtige onderwaterwereld, het land van de zon, de moskeeën en de woestijn. Om deze vraag te beantwoorden hoefde ik natuurlijk niet lang na te denken. Met een vol stondig ‘ja’ ging ik die vrijdag het weekend in. En deze kon natuurlijk niet meer stuk!

Het hele weekend heb ik zitten fantaseren wat Tawfik en ik op onze vrije dag in Caïro konden gaan doen. Ik had me nog niet eerder in deze stad verdiept, maar op internet zag ik al een paar leuke suggesties staan. Zo is er het Egyptisch museum waar echte graftombes en mummies te bezichtigen zijn, de Mohamed Ali Moskee schijnt echt prachtig te zijn, de Khan el-Khalili markt wordt ook aangeraden om te bezoeken en ja, natuurlijk de piramides van Gizeh.

Maandag was het zover, we prikten een datum en onze baas boekte twee vliegtickets. Hij zocht een mooi hotel in Zamalek, met uitzicht op de Nijl. Als een kind heb ik die maand als het ware af zitten tellen. Ik had echt zin om naar Egypte te gaan. En niet alleen voor alle bezienswaardigheden, ik was ook ontzettend benieuwd naar de fabriek van Khalil Mamoon. Hoe zou het eruit zien?

Een maand later was het dan eindelijk zo ver, Tawfik en ik reden naar het vliegveld. We waren wat aan de late kant dus het was een rit met gierende banden. Maar het waren niet alleen de banden die gierden. Ook de zenuwen in mijn maag gierden in het rond. Ik had natuurlijk nog nooit eerder gevlogen en begon me zo vlak voor de vlucht toch een beetje zenuwachtig te maken… Uiteindelijk was dat allemaal niet nodig. De vlucht verliep heel soepel en ik heb enorm genoten van het mooie uitzicht en het lekkere eten aan boord! Het opstijgen en landen vond ik persoonlijk heel erg bijzonder. Op zo’n moment ga je je ineens verdiepen in het feit hoe het toch mogelijk is dat zo’n groot gevaarte gewoon de lucht in kan.

De luchthaven in Caïro was, zoals uiteindelijk ook de stad zelf, druk en chaotisch. We baanden ons een weg naar de douane en vervolgens namen we een taxi naar ons hotel. Het was inmiddels al laat, maar toch was het nog ontzettend druk in de straat. Wat me meteen opviel was de rijstijl in dit Arabische land. Ik had het idee dat verkeersregels er hier niet echt toe doen. Auto’s, ze kwamen uit straatjes van links, van rechts, je werd van alle kanten ingehaald en het bijzondere van dit alles was dat het gewoon allemaal goed ging. Ik vond het jammer dat het al donker was. Ik was zo benieuwd naar alle gebouwen en hoe de mensen in Cairo wonen en leven.

Na een goede nacht stond de zon in de vroege ochtend al boven aan de hemel te schitteren. Dat beloofde een prachtige dag te worden. Vandaag was onze vrije dag en Tawfik en ik hadden met elkaar kortgesloten dat we deze dag zouden gebruiken voor een bezoek aan de piramides. De piramides van Gizeh bevinden zich in Cairo. Toch deden we er ruim een uur over om deze locatie te bereiken. Zoveel verkeer, zoveel appartementen, zoveel mensen… Moet je nagaan, Cairo is bijna net zo groot als Amsterdam, maar er wonen gewoon 18 miljoen mensen daar. De rit was voor mij een perfecte manier om een indruk van het land te krijgen.

De meeste huizen in Cairo zijn beslist niet luxe te noemen. De flatgebouwen zijn grauw en vies. De taxichauffeur vertelde ons dat veel mensen geen elektrische verwarming in huis hadden. En dat het in de winter echt koud kon zijn. Onderweg zagen we ook veel armoede. Daklozen, zwervers, bedelaars… Dat maakte erg veel indruk op me. En het gaf me nog maar eens de bevestiging dat wij Nederlanders altijd gauw overal over klagen, maar het eigenlijk helemaal niet zo slecht hebben. Hoe dichter we bij de piramides kwamen, hoe armoediger de omgeving werd. Sommige huizen lagen gewoon tussen de afvalzakken.

Heel bijzonder is dat de drukte van de stad ineens stopt en plaats maakt voor rust. Van het een op het andere moment stoppen de huizen en verschijnt er een grote woestijnen zandgrond met daarop 3 prachtige piramides. De taxi zette ons hier af en wij gingen verder met paard en wagen de berg op naar de de drie grootste piramides van Cheops. Heel indrukwekkend vond ik het. Het idee dat mensen dit duizenden jaren geleden gebouwd hebben zonder hulp van hijskranen, bouwwagens en shovels is niet te bevatten. We hadden ook nog de mogelijkheid om een piramide van binnen te bewonderen. Maar het was die dag erg druk en warm, dus besloten we maar om op tijd terug te gaan zodat we ook nog even van de zon bij het zwembad konden genieten.

Die avond hebben we nog heerlijk gegeten in een Libanees restaurant. Ik had al wel eens gelezen dat de Libanese keuken zo goed was. Nou dat kon ik na deze avond beamen. Buiten het lekkere eten was het gewoon een prachtig restaurant met uitzicht op de Nijl. Het personeel was buitengewoon vriendelijk en om 23:00 uur kwamen er zelfs nog twee buikdanseressen het podium op. De Arabische muziek en de hele sfeer was die gewoon geweldig en onvergetelijk.

De tweede dag en tevens ook al weer mijn laatste dag in Cairo hadden we gepland voor het bezoek aan Khalil Mamoon. We zouden de verkoper ontmoeten in zijn winkelpand in de grootste souk ter wereld, de Kahn El Khalili markt. We stapten uit in een bij een ontzettende drukke oversteek. Wat me meteen opviel waren de mensen die met karretjes de goederen van de opslag naar de winkeltjes en marktkraampjes reden. Die karretjes lagen echt helemaal vol, zagen er uit als niet te tillen zo zwaar. Maar de mensen gaven geen kik, en ondanks de hitte, werkten ze zich het ongans. De markt bestond uit allemaal zeer smalle straatjes en de spulletjes die werden aangeboden lagen per gebied gesorteerd. Ideaal want op deze manier hoeven de bewoners niet de hele markt af te struinen als ze alleen textiel nodig hebben. Er is een gedeelte met souvenirs, speelgoed, groente en specerijen, een gedeelte met keukenaccessoires, goud en zilver én een gedeelte met waterpijpen! Het was even zoeken in die drukke smalle straatjes. Maar Tawfik kon natuurlijk goed Arabisch spreken, dus was het voor ons nog vrij eenvoudig om het juiste gedeelte te vinden.

Eenmaal in de juiste straatjes te zijn aangekomen ging er een walhalla voor ons open. Ik had nog nooit eerder zoveel winkeltjes met waterpijpen gezien. De een nog mooier dan de ander! De winkeltjes waren allemaal erg klein en echt helemaal volgepropt met shisha’s. Je durfde je gewoon bijna niet te bewegen omdat je met elke beweging het idee had om iets om te stoten. Na een aantal winkeltjes te hebben bezocht vroegen wij ons toch wel af waar dan de winkel van Khalil Mamoon zou zitten. Ik had me er al een ware voorstelling van gemaakt. Gezien de bekendheid van dit merk, kon het niet anders dan dat het een ontzettende grote winkel moest zijn. We liepen nog een paar straten door, maar nergens was die grote winkel van KM te vinden. Tawfik besloot om het nog maar eens te vragen. Gelukkig waren we er op dat moment niet meer ver vanaf. Vol verwachting liepen we richting de enige echte Khalil Mamoon shop.

Ineens viel m’n oog op een tekst boven een waterpijpwinkeltje. Gevonden, riep ik! Enthousiast liepen Tawfik en ik naar binnen. Binnen was een kleine ruimte, ik denk niet meer dan 20 vierkante meter. En deze ruimte stond helemaal vol met de prachtigste waterpijpen, waterpijpslangen en andere waterpijp gerelateerde artikelen. Zowel Tawfik als ik stonden wat verbaast te kijken. Waar was nou die grote winkel dan? Al gauw bleek dat die grote winkel waar ik stiekem over fantaseerde in werkelijkheid niet bestond. Dit kleine winkeltje was gewoon dé Khalil Mamoon winkel! Het winkeltje van het wereldberoemde merk dat aan landen in de hele wereld exporteert.  Mijn lichte teleurstelling werd al snel weer omgezet in positieve vibe toen de heren ons vroegen of we ook zin hadden in een echt Arabisch kopje koffie.

Het was een bijzondere, zeer gezellige middag. We hebben veel waterpijpen tot in de details kunnen bekijken en hebben er een hele reeks bestelt. Over de prijs moest nog wel even flink worden onderhandeld, maar uiteindelijk zijn we weer tevreden richting ons hotel gereden. Zowel Tawfik als ik hebben nog een mooie waterpijp voor onszelf gekocht. Een soort trofee als aandenken aan deze bijzondere reis.

Die avond hebben we nog even een shisha lounge opgezocht en hebben we heerlijk buiten aan de Nijl gezeten. Juist in de avond was het qua temperatuur goed vertoeven en dat kon je merken ook. Het hele terras zat vol en iedereen, zowel mannen als vrouwen, zaten gezellig aan de waterpijp. We hebben het niet al te laat gemaakt want ons vliegtuig zou die nacht alweer op tijd vertrekken.

Met regelmaat denk ik nog wel eens aan deze bijzondere dagen die ik in Egypte mocht beleven. Ik heb genoten van de prachtige cultuur, ik heb de sfeer mogen proeven en hele lieve en gastvrije mensen ontmoet. Maar ook ben ik met beide benen op de grond gezet. We hebben het in Nederland vaak over de armoedegrens. Maar in Egypte heb ik echte armoede gezien. Mensen die op begraafplaatsen wonen, hongerige kinderen die om wat geld vragen. Het heeft diepe indruk op mijn gemaakt. Wat ook indruk op mij heeft gemaakt is de bescheiden vertoning van Khalil Mamoon. Niks geen poeha of arrogantie, Khalil is gewoon Khalil, love it or hate it.

En zo sluit ik mijn eerste blog af. Een blog over mijn reiservaring naar Cairo. Ik ben gevraagd om vaker mijn ervaringen met jullie te delen. En aangezien ik dol op schrijven ben, heb ik dit aanbod met beide handen aangenomen. Binnenkort volgt er dus weer een nieuwe update over mij, mijn werk en natuurlijk over waterpijpen!

Bshoefak marra tene! (Laterzzz)
William